friend1: bakit hindi ka pa mag boyfriend? nasa legal age ka naman na. may nanliligaw naman na din sayo. bakit di mo pa sagutin?
friend2: oo nga, sabi nga nila kuya b pinagtutulakan ka na daw nila. :)
tahimik lang ako, ngumingiti.
why? simple lang naman ang dahilan ko.. ayoko kasing pumasok sa isang relationship tapos pag may isang tao akong nakasalubong eh biglang may tatakbo sa isip ko na ganitong salita: "it should have been you."
magiging unfair na ko sa magiging boyfriend ko, magiging unfair pa ko sa sarili ko. at least ngayon wala akong masasaktan or nasasaktan. mas okay na din yun.. anyway, it will soon come. kung para din naman sakin yun, kahit anong iwas ang gawin ko eh babalik at babalik sakin yun.
isa lang alam ko ngayon: masaya ako with or without someone beside me. :)
Saturday, February 18, 2012
Sunday, February 5, 2012
PUT THEM DOWN
a story i've read on the news feed of my facebook account. just thought of sharing it on my blog.
'50gms!'..... '100gms!' .....'125gms' ...the students answered.
"I really don't know unless I weigh it," said the professor, "but, my question is: "What would happen if I held it up like this for a few minutes?"
'Nothing' …..the students said.
'Ok what would happen if I held it up like this for an hour?' the professor asked.
'Your arm would begin to ache' said one of the student.
"You're right, now what would happen if I held it for a day?"
"Your arm could go numb; you might have severe muscle stress & paralysis & have to go to hospital for sure!" all the students laughed.
"But during all this, did the weight of the glass change?" Asked the professor.
'No'…. Was the answer.
"Then what caused the arm ache & the muscle stress?"
The students were puzzled.
"What should I do now to come out of pain?" asked professor again.
"Put the glass down!" said one of the students.
"Exactly!" said the professor. "Life's problems are something like this. Hold it for a few minutes in your head & they seem OK. Think of them for a long time & they begin to ache. Hold it even longer & they begin to paralyze you. You will not be able to do anything. It's important to think of the challenges or problems in your life, But EVEN MORE IMPORTANT is to 'PUT THEM DOWN' at the end of every day before you go to sleep... That way, you are not stressed, you wake up every day fresh & strong & can handle any issue, any challenge that comes your way!
So, when you start your day today, Remember friend to ‘PUT THE GLASS DOWN TODAY!
Saturday, January 28, 2012
it's been awhile.
ang dami kong iniwasan so far. at isa na dun yung pag-oonline. may it be on face book, or blogger or any social network site. why? one reason. NAKAKASAKIT NA KASI SILA.
in some way or another, it isn't their fault that i was feeling that way. kaya nga ako na lang ang umiwas eh. been trying to avoid such things para naman kahit papano eh mabawasan yung pag-iyak ko sa gabi. i also allow myself to focus on some things para mawalan ako ng time sa pag-iisip ng mga ganyang bagay.
nakakainis lang kasi kahit naman wala silang ginagawa eh nasasaktan ka pa din. haaay. praning no? adik lang. for quite some time, nagtatanong din ako why i have to be so emotional? bakit kasi hindi na lang ako yung tao na balewala ang lahat ng nasa paligid ko? yung tipong, the hell i care with what you do as long as it doesn't involve me. kaso hindi nga ganun eh. i've been hurt and still hurting for the same old reason. him. and her. kinda nakakasawa, parang naka-hang lang kasi ako, not knowing what to do.. but in fact i know what i should do, and that is to accept that they are happy and that happiness doesn't include me.
well, that's life. life happens and it happens to be unfair. accept and move on. that's what someone told me. but it's hard. they should know that too.
Sunday, January 22, 2012
KAYA PA?
yan yung tweet ni firmo kanina. napaisip ako. kaya pa ba? para kasing hindi na.
ang weird ng mga naiisip ko nitong mga nakaraang araw. gusto kong maging isda (fish) sa aquarium. gusto kong maging butterfly. gusto kong maging bata ulit. pero higit sa lahat, gusto kong hindi na lang ako pinanganak.
gusto kong maging isda sa aquarium. (kelangan talaga sa aquarium hehe). nasa makati ako last thursday nung nakakita ako ng gold fish sa aquarium. nung nakita ko sya, isa lang ang pumasok sa isip ko: buti pa sya, nandun lang, may protection na nanggagaling sa aquarium, at inaalagaan ng mga tao sa paligid nya. hindi nya kelangang matakot sa marahas na labanan sa mundo. nandun lang sya, payapang naglalangoy habang inaaliw ang mga nakatingin sa kanya. buti pa sya.
gusto kong maging paru-paro. kahit 7 days lang ang tinatagal ng buhay ng isang paru-paro, gusto ko pa din na maging sila na lang. after 7 days kasi, sigurado na sila na pupunta sila sa langit. dun magiging masaya na sila. hindi na nila kelangan matakot ng matagal sa mga bata na balak silang hulihin at paglaruan.. masyadong maikli yung time na mararamdaman nila yung sakit (na hindi rin naman lahat sila eh nakakaranas, kasi kung mapalad sila, yung buong seven days na life span nila ay pwedeng puro magagandang bagay lang ang mangyari sa kanila). gusto kong maging sila kasi kahit masaktan man ako, at least alam ko na konting araw lang ang lilipas at hindi ko na yun mararamdaman ng permante.
gusto kong maging bata ulit. yung pagkakataon na ang pinakamalaking problema ko lang sa mundo eh kung pano ko isisintas yung sapatos ko. yung wala akong pakialam kung anong itsura ko at hindi ko tinitingnan ang itsura ng mga kaibigan ko. yung ang mahalaga lang sakin eh maglaro. yung pag nasugatan ako, iiyak ako ng sobrang lakas tapos to the rescue na ang supermom ko. yung panahon na ang kaaway ko ay ang kapatid ko kasi ayaw niyang magshare ng laruan pero ilang minuto lang eh makakaisip na ko ng paraan para maagaw yun sa kanya kaya sya naman ang iiyak. yung panahon na pag natulog ako sa gabi, pag gising ko kinabukasan, ang poproblemahin ko lang eh kung anong laro ang lalaruin naming magkakaibigan. that time when love was mom's hug and the highest place on earth was dad's shoulder.gusto kong balikan yan. at kung maaari lang, ayoko ng umalis sa panahon na yan.
bakit ko naman gugustuhin na hindi na lang ipanganak? simple lang. gusto ko diretso na ko sa langit pagkacreate sakin. kasi dun, puro masasayang bagay lang. eh anu naman ngayon kung iniisip nyo na duwag ako? actually hindi ako duwag (pero kung ipipilit nyo yan, hindi ko kayo pipigilan). napapagod na lang kasi akong masaktan. nakakapagod yung araw-araw iiyak ka. matatapos ang isang problema, may dadating na bago. nakakapagod makipaglaban. nakakapagod umiyak lalo na kung balde balde na yung nawala sayo. at aminin nyo, nakakapagod sayo (bilang kaibigan) na pakinggan ang paulit ulit na sentimyento ng kaibigan mo. paulit ulit lang naman kasi, walang bago. minsan, hindi ka lang makapagreklamo kasi nilibre ka nya dati nung gutom na gutom ka at alam mong malaki ang utang na loob mo sa kanya kaya nakikinig ka.
ngayong oras na to, ang sagot ko sa tanong sa taas eh HINDI NA. nagpapakatotoo lang naman ako. may kanya kanya tayong opinyon, kaya kung ibang opinyon mo eh di gumawa ka din ng entry mo. maaaring magmukha akong talunan kasi inamin kong hindi ko na kaya, pero mas okay na yun, kesa magpakaplastic ako at harapin ang lahat ng tao sa paligid ko ng isang makapagod-pangang ngiti habang tumutugtog sa background ang joy to the world song. minsan kelangan ko din aminin sa sarili ko na oo talunan nga ako. talunan ako sa pagkakataong ito. ako ang umuwing luhaan at sirang sira ang sarili. yung kahit sangkatutak na mighty bond pa ang irekomenda sakin para buuing parang bago ulit ang sarili ko eh tatanggihan ko na. gusto ko munang manatili sa pagiging talunan ko. dito muna ako. habang hindi ko pa kaya. lulunurin ko ang sarili ko sa sakit. ipaparamdam ko sa sarili ko na pagod na pagod na ako. iiyak ako ng sobrang lakas at wala akong pakialam sa paligid ko. hindi ko ipapakita na malakas ako. dito lang ako. dito muna ako. habang hindi ko pa kaya.
ang weird ng mga naiisip ko nitong mga nakaraang araw. gusto kong maging isda (fish) sa aquarium. gusto kong maging butterfly. gusto kong maging bata ulit. pero higit sa lahat, gusto kong hindi na lang ako pinanganak.
gusto kong maging isda sa aquarium. (kelangan talaga sa aquarium hehe). nasa makati ako last thursday nung nakakita ako ng gold fish sa aquarium. nung nakita ko sya, isa lang ang pumasok sa isip ko: buti pa sya, nandun lang, may protection na nanggagaling sa aquarium, at inaalagaan ng mga tao sa paligid nya. hindi nya kelangang matakot sa marahas na labanan sa mundo. nandun lang sya, payapang naglalangoy habang inaaliw ang mga nakatingin sa kanya. buti pa sya.
gusto kong maging paru-paro. kahit 7 days lang ang tinatagal ng buhay ng isang paru-paro, gusto ko pa din na maging sila na lang. after 7 days kasi, sigurado na sila na pupunta sila sa langit. dun magiging masaya na sila. hindi na nila kelangan matakot ng matagal sa mga bata na balak silang hulihin at paglaruan.. masyadong maikli yung time na mararamdaman nila yung sakit (na hindi rin naman lahat sila eh nakakaranas, kasi kung mapalad sila, yung buong seven days na life span nila ay pwedeng puro magagandang bagay lang ang mangyari sa kanila). gusto kong maging sila kasi kahit masaktan man ako, at least alam ko na konting araw lang ang lilipas at hindi ko na yun mararamdaman ng permante.
gusto kong maging bata ulit. yung pagkakataon na ang pinakamalaking problema ko lang sa mundo eh kung pano ko isisintas yung sapatos ko. yung wala akong pakialam kung anong itsura ko at hindi ko tinitingnan ang itsura ng mga kaibigan ko. yung ang mahalaga lang sakin eh maglaro. yung pag nasugatan ako, iiyak ako ng sobrang lakas tapos to the rescue na ang supermom ko. yung panahon na ang kaaway ko ay ang kapatid ko kasi ayaw niyang magshare ng laruan pero ilang minuto lang eh makakaisip na ko ng paraan para maagaw yun sa kanya kaya sya naman ang iiyak. yung panahon na pag natulog ako sa gabi, pag gising ko kinabukasan, ang poproblemahin ko lang eh kung anong laro ang lalaruin naming magkakaibigan. that time when love was mom's hug and the highest place on earth was dad's shoulder.gusto kong balikan yan. at kung maaari lang, ayoko ng umalis sa panahon na yan.
bakit ko naman gugustuhin na hindi na lang ipanganak? simple lang. gusto ko diretso na ko sa langit pagkacreate sakin. kasi dun, puro masasayang bagay lang. eh anu naman ngayon kung iniisip nyo na duwag ako? actually hindi ako duwag (pero kung ipipilit nyo yan, hindi ko kayo pipigilan). napapagod na lang kasi akong masaktan. nakakapagod yung araw-araw iiyak ka. matatapos ang isang problema, may dadating na bago. nakakapagod makipaglaban. nakakapagod umiyak lalo na kung balde balde na yung nawala sayo. at aminin nyo, nakakapagod sayo (bilang kaibigan) na pakinggan ang paulit ulit na sentimyento ng kaibigan mo. paulit ulit lang naman kasi, walang bago. minsan, hindi ka lang makapagreklamo kasi nilibre ka nya dati nung gutom na gutom ka at alam mong malaki ang utang na loob mo sa kanya kaya nakikinig ka.
ngayong oras na to, ang sagot ko sa tanong sa taas eh HINDI NA. nagpapakatotoo lang naman ako. may kanya kanya tayong opinyon, kaya kung ibang opinyon mo eh di gumawa ka din ng entry mo. maaaring magmukha akong talunan kasi inamin kong hindi ko na kaya, pero mas okay na yun, kesa magpakaplastic ako at harapin ang lahat ng tao sa paligid ko ng isang makapagod-pangang ngiti habang tumutugtog sa background ang joy to the world song. minsan kelangan ko din aminin sa sarili ko na oo talunan nga ako. talunan ako sa pagkakataong ito. ako ang umuwing luhaan at sirang sira ang sarili. yung kahit sangkatutak na mighty bond pa ang irekomenda sakin para buuing parang bago ulit ang sarili ko eh tatanggihan ko na. gusto ko munang manatili sa pagiging talunan ko. dito muna ako. habang hindi ko pa kaya. lulunurin ko ang sarili ko sa sakit. ipaparamdam ko sa sarili ko na pagod na pagod na ako. iiyak ako ng sobrang lakas at wala akong pakialam sa paligid ko. hindi ko ipapakita na malakas ako. dito lang ako. dito muna ako. habang hindi ko pa kaya.
Tuesday, January 17, 2012
not-so-cool experience
And so I attended the 14th Worker's General Assembly of our church. The whole night was actually fun. A lot of my friends were surprised by my arrival. Even siguro si Marci hindi ineexpect na dadating ako. Lumapit pa sya sakin tas sabi niya welcome home daw. He even extended his hands and offer me a handshake which is a little awkward for me pero tinanggap ko naman para di ako magmukhang bastos. Then Jessa took a photo of us, (the one below). The said photo was uploaded in Jessa's facebook account. di ko na sana papansin eh, but if you could read the comment below, you can't blame me for feeling this way. YES, I AM MAD! you see, my name was mentioned 3 times in the comment box by my friends. TAKE NOTE: they are my friends. hindi ko alam kung anong gusto nilang palabasin, pero iba kasing dating sakin eh. napahiya ako. to think that facebook is a social network where everything is visible to everybody! yung pakiramdam na ako yung naghahabol kay marci? sige, ipagpalagay na natin na alam ng lahat ng kaibigan ko na mahal ko siya, pero diba when you're friends, you should protect each other and not hurt each other? naiiyak ako sa nangyaring to.
Subscribe to:
Posts (Atom)